Ik ontmoette ooit een man die altijd op een bankje bij de zee zat.
Als ik ‘s ochtends vroeg keek, zat hij daar. Zijn blik op de zee gericht. Rustig, met volle aandacht. In de schaduw van de kleine boom at hij ‘s middags zijn lunch.
‘s Avonds, als de zon haar avondbad nam en in de zee zakte, zat hij daar. Het was niet dat hij daar woonde, maar hij was altijd daar. Tevreden. Met een glimlach op zijn gezicht.
“De zee is mijn spiegel, in haar zie ik mijzelf.”, zei hij. “Ik ben haar en zij is mij.”
Maar altijd daar.
We bouwen pieren, en herbouwen ze als de zee ze weer meeneemt. Grote bulldozers vullen het zand aan voor alle mensen op het strand.
En altijd is de zee daar.Soms woest maar vaak heel kalm.
De golven slaan elke dag op dezelfde rotsen, en met de jaren winnen ze steeds meer terrein. Ik dacht altijd dat de zee de aarde op een gegeven moment zou overwinnen. Met elke golf een klein stukje winst op de granieten kust.
Ik vroeg me vaak af hoeveel levens ik zou moeten leven om de overgave mee te kunnen maken. En stiekem hoopte ik dat ik dan samen met de laatste zandkorrel door de zee zou worden opgeslokt. Geen zand of rotsen, maar alleen de zee.
Soms woest, maar vaak heel kalm.
Voor altijd rollend met de golven met altijd die laatste zandkorrel aan mijn zijde.
Maar pas besefte ik me dat het niet zozeer de zee is die de golven maakt, maar dat het de verbinding met de aarde is. Het zijn de zandkorrels en de rotsen die de zee optillen om de golf te maken, om daarna weer zee te zijn.
Soms woest, maar vaak heel kalm.
En zo zit ik hier dit leven. Met de zee. En de golven. En met elke slag op de rotsen, verbind ik mij nog wat meer met de aarde. Om daar langzaam naar terug te gaan.
Met de zee aan mijn zijde.
Soms woest.
Maar vaak heel kalm.”
Ericeira, Portugal, 07/2018
Comments
Je bent een schat voor de mensen om je heen!!!
X!